Jedną z cech charakterystycznych struktur lattice jest możliwość redukcji masy elementów. W niniejszym wpisie zostanie zaprezentowany przykład redukcji kosztów wytwarzania wkładki z chłodzeniem konfomalnym poprzez wykorzystanie struktury lattice.

Lattice – siatkowe struktury wypełniające – z roku na rok zyskują na popularności. Istnienie wiele różnych typów – od struktur o wysokiej sztywności, wysokiej absorpcji energii, aż do poprawiających bioresorbowalność implantów medycznych. Własności te znane są tylko ogólnie, a zbadanie wpływu zastosowanej struktury na zachowanie ostatecznej części wymaga przeprowadzenia obliczeń inżynierskich. Aktualna wersja NX dostarcza narzędzi, które w znacznym stopniu ułatwiają i przyspieszają przygotowanie i przeprowadzenie takiej symulacji. 

W poprzednim wpisie zostały zaprezentowane metodyki Ply Based Design, Zone Based Design. Natomiast w tym zostanie omówiona ostatnia metodyka - Multi-Ply Design, wraz z możliwościami sprawdzania projektu, symulowania zachowania włókna podczas laminowania, a także tworzenia dokumentacji technologicznej.

Postęp technologiczny zmusza dziś konstruktorów do tworzenia coraz lżejszych, a zarazem wytrzymalszych konstrukcji. Z tego powodu coraz częściej wykorzystuje się materiały kompozytowe. Stanowią one liczną grupę, spośród której wyróżnia się kompozyty włókniste, składające się z różnego rodzaju osnów oraz wzmocnienia w postaci wysokowytrzymałych włókien. Szczególnym rodzajem są kompozyty włókniste wykorzystujące osnowę polimerową. Popularyzacja nowego typu materiału pociąga za sobą również nowe wymagania stawiane m.in. programom CAD związane z efektywnym projektowaniem struktur kompozytowych. 

Decydując się na stworzenie nowego produktu wykonanego z materiałów kompozytowych, konstruktor ma do dyspozycji szereg różnego rodzaju technologii wytwarzania. Wybór jednej z nich najczęściej jest podyktowany możliwością uzyskania pożądanej geometrii, własności wytrzymałościowych, czy odpowiedniego stopnia automatyzacji. Jednak cechy projektowanego elementu determinują nie tylko wybór metody wykonania, ale również już na etapie projektu, metodologię służącą do zdefiniowania układu warstw kompozytu. W zależności od poziomu skomplikowania struktury wewnętrznej, złożoności kształtu i późniejszego procesu wytwarzania użytkownik programu Fibersim™ ma do dyspozycji następujące metody: Ply-Based Design, Zone-Based Design, Grid-Based Design i Multi-Ply Design.